Adam Kalinin. Skryn videa
Rełakacyja ŭ les
IT -śpiecyjalist Adam Kalinin užo amal miesiac žyvie ŭ lesie na poŭdni Rasii. Jon vystupaŭ suprać vajny. Za antyvajennyja akcyi sud pryznačaŭ jamu štraf i niekalki sutak aryštu, a kali pačałasia mabilizacyja, nie staŭ čakać pozvy i syšoŭ u les.
«U mianie zaŭsiody pierad vačyma byŭ varyjant: albo ja pajdu ŭ kramu, a potym mianie pad ruki paviaduć u vajenkamat, albo ja budu ŭ nie vielmi kamfortnych umovach u lesie, ale na voli. Nie zusim było lohkaje rašeńnie», pryznaje jon.
Apošnija niekalki hadoŭ jon časta chadziŭ u pachody, tak što dośvied u jaho byŭ. «My z žonkaj u volny čas abo ŭ adpačynku dastatkova časta kudyści vyjazdžali, — raskazvaje Kalinin. — Jość niejki ryštunak, niejki vopyt».
Svaja ziamla
Ajcišnik uspaminaje, što naviny ab mabilizacyi šakavali jaho. Dvoje kaleh Kalinina nieŭzabavie zjechali ŭ Centralnuju Aziju, ale jon nie zachacieŭ pakidać Rasiju. Pa-pieršaje, kaža jon, u jaho niama znajomych i svajakoŭ za miažoj, tak što adjezd mocna b udaryŭ pa jahonym biudžecie.
«Druhi momant, što tut i siabry, i svajaki. Niejak kancy ŭ vadu kidać, zjazdžać — vielmi-vielmi ja da hetaha nie hatovy. Naohuł vyhladaje tak, što ja pavinien zjazdžać sa svajoj ziamli, — razvažaje jon. — Čamu ja heta pavinien rabić, biehčy adsiul?».
Blizkija i kalehi Adama viedajuć, što jon pajšoŭ u les i padtrymlivajuć jaho. «Maja žonka — sapraŭdny tył! Bieź jaje padtrymki i ŭdziełu nie atrymałasia b i pałovy zadumanaha», — pisaŭ jon u svaim telehram-kanale ab žyćci ŭ lesie.
Ofis u lesie
Padrychtoŭka da sychodu ŭ les zaniała ŭ Adama Kalinina kala tydnia. Mnohija patrebnyja instrumienty ŭ jaho i tak byli: bienzapiła, zvyčajnaja piła, siakiera, madem, antena i inšaje.
Jon dakupiŭ jašče soniečnyja batarei. «Ja bolš-mienš hetaj technałohijaj cikaviŭsia, niejkaj alternatyŭnaj enierhietykaj i bolš-mienš niešta ŭ hetym razumieŭ», — udakładniaje jon.
Niepadalok ad asfaltavaj darohi Adam z žonkaj arhanizavali skład praduktaŭ. «Ja kupiŭ prosta śmiećcievy kantejnier. Jon vialiki, davoli tanny i dazvalaje zachavać tam usie zapasy, jakija ja ŭziaŭ: kansiervy, dašyrak, čaj, kavu, cukar.
Heta ŭsio lažyć u kantejniery, blizka da taho miesca, dzie mašynu možna pryparkavać, — raspaviadaje jon. — I ja pieryjadyčna tudy chadžu realna jak u kramu. Mnie iści da hetaha kantejniera niedzie hadzinu, kali nie śpiašacca. Ja spakojna idu, biaru jakuju-niebudź kolkaść hetych praduktaŭ, u zaplečnik kidaju i idu nazad».
U lesie Adam ustalavaŭ dva namioty: adzin dla snu, druhi dla pracy. «Ofis», jak jon heta nazyvaje, znachodzicca ŭ troch chvilinach chadźby ad miesca, dzie jon načuje.
«Jany ŭ mianie padzielenyja z toj pryčyny, što ŭ lesie dobraje miesca, tam nie dźmie, jość soniejka, palanka, usio kłasna. Ale internetu niama. A tam dzie ofis, tam nie vielmi z nadvorjem, kali dźmie viecier, tam davoli niepryjemna znachodzicca, ale zatoje jość internet», — raspaviadaŭ jon na videa, demanstrujučy svoj šlach ad načlehu da pracy. Tam na saśnie ŭstalavana antena, jakaja dazvalaje prymać davoli niadrenny mabilny internet.
Eka-frendli
Zvyčajna Adam ustaje kala siami ranicy. «Pačynaje niedzie ŭ hety čas vidnieć, ptušački pačynajuć ćvirkać. Jany mianie budziać, pa sutnaści, taki naturalny budzilnik, — adznačaje jon. — Ustaju, niejak śniedaju. U mianie samaja lubimaja strava aŭsianka z čarnaślivam, razynkami, moža, zhuščonka ci viarški z cukram».
Zvyčajna jon hatuje ježu z dapamohaj kampazitnaha hazavaha bałona i harełki. Dla hatavańnia i pitva vykarystoŭvaje daždžavuju vadu, jakaja nazapašvajecca na razasłanaj u lesie polietylenavaj ploncy.
«Myjusia ja tak umoŭna, viadoma, heta prosta survetki vilhotnyja. A tualet: biaru maleńkuju łapatku, rablu jamku i potym usio heta zakopvaju. Heta taki supier-ekatualet», — adznačaje jon.
Adam kaža, što nie chapaje duša i pralnaj mašynki.
Kalinin pracuje vosiem hadzin u dzień pa piać dzion u tydzień, a volny čas uładkoŭvaje svajo lasnoje žyllo.
«Ja chaču zrabić niešta bolš surjoznaje, nie pałatku, niejkuju chatku, moža być. I dla hetaha mnie treba budmateryjały narychtoŭvać, — tłumačyć jon. — Voś pajdu, patraču 20 chvilin, prosta raźmietku niejkuju zrablu na biervianie. Potym uviečary, kali ŭžo pracoŭny dzień moj aficyjny zakančvajecca, ja mahu pajści i bienzapiłoj adpiłavać hety kavałak, jaki ja raźmieciŭ. I voś tak na praciahu tydnia ja takimi maleńkimi porcyjami niešta rablu».
U jaho niama dośviedu ŭ budaŭnictvie, tak što jon vučycca pa videarolikach na jutubie.
Sposab spravicca z tryvohaj
Inšych ludziej Adam za čas žyćcia ŭ lesie nie bačyŭ. «U cełym narmalna, — apisvaje jon svaje adčuvańni ad pustelnictva. — Napeŭna, heta źviazana, z tym, što ja ŭ raspracoŭcy pracuju. I, jak praviła, ludzi tam bolš intravierty, nie mocna harać znosinami žyvymi. Ja ad hetaha nie mocna pakutuju. Ale chaciełasia b, viadoma, pabačycca ź siabrami, z žonkaj».
Žonka płanuje naviedać jaho prykładna praz tydzień. «Projdzie miesiac, jak my nie bačylisia, napeŭna, — kaža Adam. — U mianie jość užo śpis pažadańniaŭ: piečyva, cukierki skončylisia, z takoha prostaha, nu i siakaja-takaja pryłada patrebnaja. Ja spadziajusia, što nie budzie prablem z ulikam taho, što paŭvajennaje niejkaje stanovišča».
Adam maje try vialikija aptečki, jakija jamu sabrała žonka. «Jana kupiła ceły nabor. Musić, navat kali ja kulavoje ranieńnie atrymaju, hetaja aptečka mnie dapamoža taksama. Ja, dziakuj bohu, ničym nie karystaŭsia z hetaha», — zaŭvažaje jon.
Pa słovach Adama, u lesie davoli lohka atrymać traŭmu, ale ź im takoha nie zdarałasia.
Jon upeŭnieny, što mabilizavanym zaraz davodzicca značna horš, čym jamu: «Ludzi traplajuć u hetyja navučalnyja častki, i jany tam u niejkich zusim dzikich umovach. Napeŭna, horš, čym ja zaraz. Nikomu nie patrebny, sam sabie tam usio dastavaj, usio kuplaj. I mała taho, niezrazumieła, navošta ty tamaka znachodzišsia. Niechta doŭham radzimie heta tłumačyć, niechta jašče niejak. Ale ja nie baču nijakich plusaŭ ad hetaha absalutna. Nikoha my nie abaraniajem, viadoma ž, a napadajem. I heta vielmi sumna».
Zima budzie
Adam Kalinin sumniavajecca, što kamuści ŭdasca znajści jaho ŭ lesie, choć jon časam razvodzić vohnišča i vykarystoŭvaje bienzapiłu. «Ja ŭžo viedaju hetyja miaściny, niekatoryja drevy zapomniŭ. A dla čałavieka, jaki tut nikoli nie byŭ, heta bolš składana.
Z bujnymi dzikimi žyviołami jon pakul nie sutykaŭsia. «Ja bačyŭ vaviorku dastatkova blizka. Ptušak roznych. Niekatoryja ŭvohule navat i nie pałochajucca mianie. U mianie pad tentam jość miesca, dzie sucha zaŭsiody, doždž nie papadaje. Tam u pyle ptušački kupajucca i na mianie tak pazirajuć, typu ci nie budu ja ničoha ź imi rabić — i praciahvajuć boŭtacca. A z bujnych žyvioł nikoha nie bačyŭ i nie čuŭ, — udakładniaje jon. — Nu, bačyŭ tut kakaški niejkija, ale niezrazumieła, čyje». Na jahonuju dumku, heta mahli być kabany.
Adam kaža, što jahonaje znachodžańnie ŭ lesie zaciahvajecca. Jon užo narychtavaŭ zapas droŭ i ŭ kanale abmiarkoŭvaje z padpisčykami, jakuju pałatku lepš kupić na zimu.
Jon pryznaje: «Ja, kali siudy pierajazdžaŭ, dumaŭ, nu, miesiac niedzie pabudu, a tam, napeŭna, albo hetaja mabilizacyja skončycca, albo niešta prydumajem. Ščyra kažučy, dakładnaha płana nie było. Ja prykładna raźličvaŭ na miesiac. Voś jakraz miesiac padychodzić da kanca. Ciapier, uličvajučy naviny apošnija… Uvohule nie vyklučana, što ja tut i dalej budu znachodzicca».
što našaje žyćcio? nu tak - hruba kažučy. pažrać i pas*ać.