Łukašenka pažaliŭsia svajmu hościu na toje, što jamu za amal tryccacihodździe znachodžańnia pry ŭładzie tak i nie zmahli naradzić dziaržaŭnuju ideałohiju: «I pravilna vy dzieści tam kazali pra dziaržaŭnuju ideałohiju, ideałohiju naohuł. I što ŭ nas jaje niama. U Rasii tym bolš jaje niama. Heta taksama praŭda.
Mnie prapanoŭvali mora idej, jakija z prapanovaj na dziaržaŭnyja. Ja ich usie adchiliŭ, tamu što jany nie kładucca na dušu, na serca čałavieka. Što za ideja, jakaja nie moža avałodać masami, jak kłasik kazaŭ, i nie kładziecca na serca? Heta nie ideja. I nie moža jana być dziaržaŭnaj idejaj. Ale pakul ničoha nie naradziłasia, na žal».
Adzinaja ideja, jakuju moža sfarmulavać Łukašenka — heta tolki ślepa trymacca Maskvy: «Tamu nam treba trymacca adzin kala adnaho. Nie treba sprabavać niejak abyjści adzin inšaha, nie treba tut čahości dzialić. Nakštałt našaj supolnaj pieramohi ŭ Vialikaj Ajčynnaj vajnie. Usio zrazumieła, raźmierkavała roli historyja daŭno».
Duhin spačuvalna kivaŭ hałavoj i pryznavaŭsia ŭ lubovi da biełaruskaha aŭtakrata:
«U samyja składanyja časy (pamiž našymi dziaržavami byli składanyja časy) ja ŭsioj dušoj, usim sercam, usimi svaimi mahčymaściami padtrymlivaŭ vas, tuju liniju, jakuju vy viali».
Alaksandr Duhin viadomy jak aŭtar vielmi ekscentryčnych idej nacysckaha charaktaru.
Čytajcie taksama:
«Budzie Impierskim Štatam. A taksama tazy». Łukašenka sustreŭsia z Duhinym. Zhadvajem, što toj kazaŭ pra Biełaruś
