Наталья Толочко. Кранай усё, кранай, кранай, кранай… Стихотворение
От Редактора. На тьму, окутавшую родной край, люди реагируют по-разному. Судя по редакционной почте, многие, кто раньше редко писал, стали писать — сообщения, воспоминания, наблюдения, а кто-то и стихи. И в этой поэзии темных дней я отчетливо чувствую мотивы из «первого нашенивского периода», начала ХХ века. Несколько таких стихотворений мы опубликуем в эти дни. Со временем псевдонимы раскроются.
17.03.2023 / 21:53
Вясна, не стукай у дзверы — адчыняй.
І ўваходзь ужо па звычцы даўняй.
Кранай усё, кранай, кранай, кранай
Сакавіком, красавіком і траўнем.
Зімовае зняпраўдзі насланнё,
Пакінь у слядах сваіх пяшчотных кветкі,
Тапі ільды і першай цеплынёй
ты прытулі, вясна, маю планету.
Ці хоць палову ад яе, хоць чвэрць, —
Блакітнай, непадробнай, непаўторнай.
Каб трохі ўтульней ёй было ляцець,
Вальсуючы, у сістэме нашай зорнай.
Адхукай свет і душы расшпілі,
Паварушы і пабудзі жывое,
Засмяглае — даверху наталі,
Пераканай нясмелае сабою.
Праз шчыліну праточыцца вясна,
Паміж аблокаў промнямі ўліецца.
Непаслухмяная і шчырая, яна
Скудлаціць свет і замілуе сэрца.