Віктар Шніп. Балада Мікалая Крыштафа Радзівіла (Сіроткі)

2.08.1549—28.02.1616

02.08.2009 / 14:07

Абсягі Вялікага Княства з табою,
Куды б ты ні ехаў, куды б ні ішоў.
Каменне і травы тваёю крывёю
Акрэплены ў бітвах на векі вякоў,
Дзе будзе краіна, якую не мроіш,
Бо княства навокал жыве як жыло,
А ў княства паэты свае і героі,
і велічы княскай, як срэбра, святло…

Цяпер апякуеш ты Храмы, кляштары,
І ў сэрцы Еўропы і Мір, і Нясвіж
Квітнеюць, як зоры, што выйшлі з-за хмары.
На зоры ў нябёсах спакойна глядзіш
І думаеш думу, і шэпчыш малітву
За гэту зямлю, на якой ты жывеш
І тут, як спатрэбіцца, пойдзеш на бітву
За родны прастор, што не ведае меж,
Бо ведаць не хочаш душою і сэрцам
Ты межаў, якія няволяць душу…

І сыплецца снег, быццам неба ірвецца,
Дзе вечнасць рыхтуецца слухаць імшу
Па Княству вялікім, што ўсё-ткі знікае
І знікне, але застанешся ў ім ты,
Самотны, як свечка твая залатая,
Што свеціцца разам з табой праз гады…