«Я ўсё-ткі выкажуся, і выкажуся так, як мне Бог на душу паклаў, не стрымліваючыся. Я глыбока расчараваная і абражаная тым, што ўчора нашаму народу не далі слова сказаць і вянок пакласці на святкаванні 160-годдзя нашага агульнага паўстання. Нібыта наша слова, наша кроў і наша смерць нічога не вартыя. Гэта было зроблена, я падазраю, на запыт украінскай дзяржавы.
Я разумею іх горыч і боль. Але не прымаю і не прыму таго, што нам, нашчадкам Яські, гаспадара з-пад Вільні, адмаўляюць у гонары.
Таму што ў турмах і магілах і цяпер дзясяткі тысяч нашых змагароў. А іншыя ў тулянні, бяздом’і, паняверцы, адрэзаныя ад Бацькаўшчыны і сям’і, ад сваіх бацькоў старых, якіх не могуць дагледзець і пахаваць. Але ведаеце што? Мы і гэта знясём з годнасцю і стойкасцю, бо мы разумныя, гордыя і стойкія, закаханыя ў свой край і ў агульную чалавечнасць. І мы можам дзяліць волас начацвёра.
Я ганаруся не тым, што нарадзілася беларускай — бо мы таго не выбіраем — а тым, што я сто тысяч разоў выберу ёй быць. Жыве Беларусь. Памятайма нашых герояў і гераінь».
Зяленскі павіншаваў са 160-годдзем паўстання 1863 года, не згадаўшы Беларусь і беларусаў
