Беларуса не спалохаць смерцю -
смерць яму, як родная маці,
што чакае з далёкай дарогі.
Хто яшчэ называе труну — дамавінай?
Хто яшчэ так шануе памерлых?
А як соладка п'ецца памінальная чарка!
Як сьветла ўзагдваецца спачылы!
Як даношваецца ягоная ватоўка!
Як зайздросціцца яму, што не бачыць усяго гэтага!
Яму галашэнні і паднашэнні -
і яечка свянцонае, і цыгарка з цукеркаю…
Мы названыя ў гонар памерлых.
Мы гаворым памерлай моваю.
Мы сыходзім адсюль, як вяртаемся,
адбыўшы пажыццёвы тэрмін.
Мы ідзем з цішынёй і знічкамі
на клады па дажджах лістапада -
гэта нашае свята сапраўднае,
дзе гасцямі ў нас -
нашыя мёртвыя.
26
0
0
0
0
0
