Скрыншот з відэа
«Калі хтосьці яшчэ сумняваецца, што мы жывём у эпоху змены эпох, — самы час перастаць сумнявацца. Гарбачоў памёр — усе сказалі: «Сышла эпоха». Каралева сышла — такая ж гісторыя. Але гэта яшчэ, аказваецца, не ўсё.
Часы, калі Паўночная Карэя лічылася эталонам ізаляванай дзяржавы, таксама, па ўсёй бачнасці, прайшлі — рэйтынгі абнаўляюцца. Чым не яшчэ адна эпоха, якая мінула?
Тут на цырымонію развітання з Лізаветай запрасілі ўсе краіны. Вось усе. Акрамя Расіі, Беларусі і, бонусам, Мʼянмы. Нават Іран запрасілі, хай і на ўзроўні паслоў, мы ж наогул у лізе «па-за ўзроўнямі» апынуліся. Такія справы.
У апошні час, у сувязі з ашаламляльнымі падзеямі на фронце, у расійскай прапагандзе ўсё шырэй ужываецца мэсэдж «мы адны ваюем супраць НАТА і ўсяго Захаду, а Украіна — ну, так сабе». Мэсэдж чаканы, таму што зручны — для апраўданняў.
Насамрэч, ваюе, вядома, Украіна і ўкраінцы.
Але частка праўды ў тым, што іх падтрымала вельмі шмат краін і народаў. Сапраўды, вельмі шмат — амаль увесь свет як такі і ўжо сапраўды ўвесь цывілізаваны свет.
Таму што гэта таксама — прыкмета змены часоў, эпох, дамінуючых каштоўнасцяў і парадыгмаў.
ХХ стагоддзе было, мабыць, апошнім, калі людзям яшчэ хацелася жыць па праве сілы.
Пасля Другой сусветнай, вядома, трэнд змяніўся, але, будзем шчырыя, і да канца мінулага стагоддзя, і на пачатку гэтага далёка не заўсёды анёламі былі і заходнія краіны і саюзы.
Аднак цяпер сітуацыя выглядае некалькі інакш. Гэта наогул не адкрыццё — не ўсе на Захадзе хочуць падтрымліваць Украіну. Паглядзіце, як Германію і нямецкіх чыноўнікаў ломіць ад гэтай неабходнасці, ды і не толькі іх.
Але трэба. Але даводзіцца, таму што інакш не зразумеюць ні ўласныя народы, ні іншыя краіны — партнёры і саюзнікі. Таму што сённяшні свет, ён ужо іншы, і як бы хто ні ставіўся да Украіны, украінскай тэмы і праблемы, сам расклад, у якім хтосьці спрабуе знішчыць яе толькі па праве сілы, вырашае ўсё. І ў гэтым свет адзіны.
Змяняюцца людзі, змяняюцца часы, змяняюцца эпохі і каштоўнасці. У той ці іншай ступені гэта даходзіць да ўсіх: да Шольца — хутчэй, да Кім Чэн Ына — павольней, але ўсё ж…
Вельмі мала засталося тых, да каго не даходзіць наогул. Настолькі мала, што свет лічыць магчымым дэманстратыўна іх ігнараваць.
Расія, Беларусь, Мʼянма — вельмі сумнеўны патэнцыял для будаўніцтва альтэрнатыўнай цывілізацыі ва ўсіх сэнсах і з усіх пунктаў гледжання.
Значыць, раней ці пазней (хутчэй, раней) эпохі зменяцца і тут».
